Kim są Indoeuropejczycy?

Praktycznie wszystkie języki europejskie (a także niektóre z Indii i Iranu) mają swoje źródło w starożytnym języku, którym posługiwał się ten tajemniczy lud. A dlaczego mówimy, że tajemnicze? Ponieważ Indoeuropejczycy nie pozostawili po sobie żadnego śladu w historii; możemy jedynie intuicyjnie stwierdzić ich istnienie we wspólnych korzeniach różnych języków.

Odkrycie Indoeuropejczyków

Lud, który nie pozostawia śladów, jest skazany na zapomnienie,. Wydaje się, że w czasach starożytnych ani Grecy, ani Rzymianie nie zdawali sobie sprawy z podobieństw swoich języków, nie tylko między sobą, ale także z językami Celtów i Persów.

A nieco później, w średniowieczu, to uderzające podobieństwo nadal było ignorowane. Mnogość języków, którymi posługuje się świat, tłumaczono jako karę Bożą za pychę ludzkości, o czym mówi fragment o wieży Babel w Biblii.

Jednak od XV wieku, a dokładniej od XVI, coś zaczęło się zmieniać. Był to czas wielkich odkryć i wielkich podróży. Kupcy podróżujący na Wschód zaczęli zdawać sobie sprawę, jak bardzo niektóre języki wschodnie były podobne do łaciny i greki. Musieli być zdumieni tym odkryciem: jak kultury tak odległe od siebie mogły mieć tyle punktów wspólnych?

W 1686 roku Andreas Jägger opublikował swoje De Lingua Vetustissima Europae, „O najstarszym języku Europy”. W pracy tej Jägger wskazuje Kaukaz jako miejsce pochodzenia języka, który obecnie wymarł, ale był wciąż żywy w językach używanych w Europie. Nie wiedząc o tym, autor szkicował pierwsze pojęcie o ludach indoeuropejskich.

Jakie było miejsce pochodzenia Indoeuropejczyków?

Niestety, mimo wielu badań, nie można z całą pewnością ustalić pierwotnej ojczyzny ludów indoeuropejskich. Historycznie zaproponowano cztery możliwe lokalizacje: Indie, Litwę, okolice Dunaju i wreszcie stepy południowej Rosji.

To właśnie w XIX wieku zaczęły kształtować się studia związane z ludami indoeuropejskimi. W tamtych latach i w kontekście pasji, jaką w Europie wzbudzał każdy temat orientalny, jako miejsce pochodzenia tych plemion wskazywano Indie. Twierdzenie to opierało się na istnieniu sanskrytu, który przez tysiąclecia był używany jako język kultury na subkontynencie indyjskim. Dla tych badaczy fakt, że spośród języków wywodzących się z indoeuropejskiego, sanskryt był najstarszy, był wystarczającym powodem, by uznać Indie za kolebkę tej kultury.

Jednak w miarę upływu dekad teoria ta traciła na znaczeniu. Pod koniec XIX wieku obszar bałtycki, a w szczególności Litwa, została uznana za kolebkę ludów indoeuropejskich, co kłóciło się z opinią innych uczonych, którzy preferowali obszar naddunajski jako ojczyznę Indoeuropejczyków.

Ostatnio badacze, tacy jak archeolog Marija Gimbutas, wskazują na południowe rosyjskie stepy jako bardziej prawdopodobne miejsce pochodzenia.

Więcej ciekawostek dotyczących geografii, antropologii i historii krajów znajdziesz w https://ciekawski.pl